Ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ανήκει στην κατηγορία όσων βρέθηκαν σε δημόσιο αξίωμα, και δυσκολεύτηκαν να προσαρμοστούν στις απαιτήσε...
Μια διαπίστωση που δεν είναι απαραιτήτως αρνητική, από τη στιγμή που ο πρωταγωνιστής της συγκεκριμένης ιστορίας, αναγνωρίζει την έλλειψη επάρκειας και την απουσία οραματικής προσέγγισης της αποστολής του, ευχαριστεί για την εμπιστοσύνη που του χαρίστηκε, αποχωρεί και… παραδίδει.
Στην περίπτωση του Γιώργου Καμίνη ωστόσο, κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο συμβαίνει. Κι άλλες φορές στο πρόσφατο παρελθόν, ο άλλοτε Συνήγορος του Πολίτη, τον οποίο επέλεξε για κοινό υποψήφιο της Κεντροαριστεράς στην Αθήνα το 2010 το στενό επιτελείο του Γιώργου Παπανδρέου, και σήμερα, μαζί με τον Γιάννη Σγουρό στην Περιφέρεια Αττικής έχουν απομείνει ως οι τελευταίοι εκπρόσωποι του συστήματος ΠΑΣΟΚ στην Αυτοδιοίκηση, με δηλώσεις του είχε δείξει ότι έχει προ πολλού παραδοθεί σε ένα “φουσκωμένο εγώ”.
Ομιλεί για μια… άλλη πόλη, μια Αθήνα που ελάχιστοι άλλοι διακρίνουν, όχι επειδή δεν τη ζουν ή δεν περπατούν στους δρόμους της, αλλά επειδή έχουν διαφορετική αντίληψη από τον Γιώργο Καμίνη αναφορικά με το ειδικό βάρος και το χρέος ευθύνης του εκάστοτε Δημάρχου της ιστορικής πρωτεύουσας του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Σήμερα, το “νέο χτύπημα” Καμίνη, μέσω του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, αφορούσε στη “νέα εντολή” που ζήτησε από τους πολίτες της πρωτεύουσας, ώστε να βάλει τις βάσεις για την “Αθήνα του 2020″. Τη στιγμή που από τη ρητορική του απουσιάζει κάθε ίχνος έμπνευσης και οράματος, όπως επίσης απουσιάζει και από τον απολογισμό πεπραγμένων του στον δήμο Αθηναίων τα τέσσερα τελευταία χρόνια.
Η Αθήνα, που το όνομά της ταξιδεύει στους αιώνες, και προκαλεί ακόμη τη διεθνή κοινότητα να κοντοσταθεί, να θυμηθεί και να θαυμάσει, δεν χρειάζεται άλλους διεκπεραιωτές. Το νωθρό αποτύπωμα των οποίων αποκαλύπτεται με τρόπο ηχηρό και εκκωφαντικό, στο περιθώριο της συστηματικής προσπάθειας παρουσίασης μιας εικονικής πραγματικότητας, που θυμίζει τόσο έντονα την… ισχυρή Ελλάδα του Κώστα Σημίτη.
Η Αθήνα δεν μπορεί να παραμείνει… ναρκωμένη, σε… αφασία, για άλλα πέντε χρόνια. Πάει πολύ.
Share
